hellasweather

Αμπέλια, χρυσές ελιές, πέτρες, ξερολιθιές και ο ήλιος να χύνεται σαν μέλι, να αγκαλιάζει κάθε σπιθαμή αυτής της γης. Ο αέρας παρασύρει ξερόκλαδα, χόρτα, συνομιλώντας με το τοπίο και μεταφέροντας μηνύματα των νεκρών. Κάπου μακριά ακούγεται η θάλασσα, μύρισα τον αέρα και ξέρω. Είναι καλοκαίρι.
Όλα είναι έρημα και ήρεμα. Αφημένα από καιρό στην δική τους γεμάτη σιωπή. Περπατώ σε αυτό το γυμνό καλοκαιρινό τοπίο. Αλλά δεν είναι αυτό που ήταν. Το φώς σκοτεινιασε πια, η γη δεν με ανεχεται, ο αέρας με πολεμάει.
Σιγά σιγά, από μακριά ακούω τον βόμβο. Ένας ήχος οξύς, ανυπόφορος. Στο άκουσμά του και τα αγρίμια σκιάζονται, τα πτηνά αυτοκτονούν στα δέντρα, τα φίδια κλαινε πικρά και οι άνθρωποι τρελαίνονται. Σκάβουν μέχρι να μην έχουν πια νύχια, και ακόμη σκάβουν μέχρι να μην υπάρχουν καν, τρέχουν μέχρι να ματώσει η ανάσα τους, φωνάζουν μέχρι να ξεχάσουν την γλώσσα. Ερχεται από παντού, δυναμώνει, και ερημώνει τα πάντα.
Νομίζω πως δεν ανήκω εδώ. Ακούω τον βόμβο, το δέρμα μου σκάει και απο μέσα ακούω φωνές κολασμένων.
Δεν είμαι εγώ. Κοιτάω τα χέρια μου, νομίζω πως βλέπω μέσα τους.
Σιγά σιγά μικραίνω, όσο ο βόμβος μεγαλώνει. Προσπαθω να κρυφτώ από τον ήλιο, αλλά όσο περπατάω, τόσο μικραίνω και οι φωνές είναι πια παρούσες μορφές ολόγυρα που ψιθυρίζουν εκκωφαντικά για μένα. Όσο περπατάω μικραίνω κάτω από το αδυσώπητο μαύρο φως, το φως ειναι ο ιδιος ο βομβος κι εγω δεν εχω πια σκιά, οι φωνές των κολασμένων δραπέτευσαν απο εμένα, έχουν γινει πια μορφές που με ακούνε, με παρακολουθούνε με περιπαίζουν. Η σκιά του δέντρου ειναι διαρκώς μακρύτερα κι εγώ μικραίνω, είμαι ένας διάφανος, αλλά ακομά τρέχω......

Φυσάει, αλλά δεν ακούγεται πια ο αέρας, μόνο αυτό το εκκωφαντικό μαύρο φώς σαν στριγγλιά πια, φαινονται οι κόκκοι να παρασύρονται, κι εγώ ανάμεσά τους.
Κάπου ενδιάμεσα σε δύο ριπές του ανέμου, άστραψε κάτι.
Η μνήμη άρχισε να προβάλλει εικόνες στου τοπίου την οθόνη.
Η στιγμή κοντοστάθηκε.

Είμασταν όλοι εμείς, μέσα στο καλοκαίρι. Γέλια ακούγονταν, ο άνεμος έφερνε μια ξεχασμένη μυρωδιά ντομάτας από τη κουζίνα της γιαγιάς και το βουιτό του μελτεμιού στο μπαλκόνι ήταν ο μεσημεριάτικος επισκέπτης του, που δεν ήθελε ποτέ παρέα.
Το βράδυ θα καθόμασταν όλοι μαζί, όταν ο επισκέπτης θα είχε πια φύγει. Οι μεγάλοι θα έλεγαν ιστορίες από τα παλιά κι εμείς αποκαμωμένοι από τη ποδηλατάδα και τα κύματα στη θάλασσα, το ποδοσφαιρο, τα χώματα, τα χτυπημένα γόνατα, θα τρώγαμε καρπούζι φτύνοντας τα κουκούτσια στον κήπο, εάν δεν τα φτύναμε στα μαλλιά μας. Ίσως να φύτρωνε μια καρπουζιά του χρόνου, το ήξερα καλά γιατί και πέρσι ειχα φτύσει εκεί και φέτος έγινε καρπουζιά και τα τρώγαμε, αλλά πάντα γελούσα μόνος μου γιατι σκεφτόμουνα τί θα γινότανε εάν φύτρωνε μια καρπουζιά στα μαλλιά της ξαδέρφης μου.
Και μια άλλη μέρα, πρωί θα μας ξύπναγαν με το ζόρι να πηγαίναμε στην εκκλησία, θα είμασταν ήσυχοι για να μας ξεχάσουν οι μεγάλοι, αλλά μετά θα κλέβαμε αυτό το κρασί που έβαζε ο παπάς να μας κοινωνήσει να το πιούμε κρυφά μετά.
Όταν κοιμόμασταν ονειρευόμασταν και ανυπομονούσαμε να μεγαλώσουμε. Αλήθεια πώς είναι να μεγαλώνεις; Μπαμπά, το ξέρεις οτι έχεις ζήσει τη μισή ζωή σου; Πωπω...εγώ άμα βάλω άλλα τόσα, θα γίνω μόνο 16...και η Αλεξάνδρα πόσο είναι...; αλήθεια πότε κάνουμεε παιδιά.....θα παντρευτούμε.....μα δεν της έχω πει οτι την αγαπάω, ο μπαμπάς πότε παντρεύτηκε....την αγαπάει τη μαμά;
Ένα ξυπνητήρι με ξυπνάει. Στο ίδιο κρεβάτι, ο ιδρώτας στο μέτωπο και η ζέστη χορεύει με τις μύγες.
Βρεγμένο σεντόνι, στεγνό μυαλό. Δεν υπάρχει όνειρο. Μόνο ο βόμβος. Ένα αδιάκοπο κομπρεσέρ, μέσα στην τρεμάμενη ατμόσφαιρα που θέλει να σβήσει.

Βγαίνω στο δρόμο όπως είμαι. Μοιάζω σαν να έβλεπα 6 ώρες έργο στο σινεμά, αλλά δεν θυμάμαι κιόλας. Έχω πάλι σκιά, και προσπαθώ να κρυφτώ σε αυτήν.
Ανίκανος να σκεφτώ, ο βόμβος θα μου υπενθυμίσει οτι την σκέψη θα την έχει κάνει κάποιος άλλος οπότε δεν χρειάζεται να την κάνω, αλλά ακόμη κι αν την έκανα δεν θα υπήρχε λόγος να μιλήσω. Δεν ξέρω τί ακριβώς θέλω, νομίζω πως έτσι μοιάζει ο θάνατος και η σκέψη με ερεθίζει. Θέλω να τρέξω, γιατί δεν μπορώ πια να μιλήσω.

Όταν πιο παλιά ονειροπολούσαμε στον ξύπνιο, κάναμε πως ακούμε, άλλα λέγαμε κι άλλα θέλαμε να πούμε, άλλα μας λέγανε κι άλλα καταλαβαίναμε. Δεν είχε σημασία. Γιατί, το βράδυ στο μπαλκόνι οι μεγάλοι θα έλεγαν ιστορίες από τα παλιά. Αλλά τώρα ζορίσανε τα πράγματα.
Οι μεγάλοι περπάτησαν μέσα στο φως, και κάπου μακριά ίσως τους δεις να ξαποσταίνουν κάτω απο μια μακρινή σκιά, σαν διάθλαση φωτός.
Το μπαλκόνι άδειασε και ο κήπος μας ξεράθηκε.
Εμείς θα τους παρακολουθούμε να χάνονται στον τρεμάμενο ορίζοντα και δεν θα έχουμε πια μιλιά.
Κάποιος θα έρθει να μας πει τελικά τί είναι σωστό και τί όχι. Κάποιος θα έρθει να μας πει να κοιτάξουμε τι δουλειά μας. Κάποιος θα μας πείσει για ένα άλλο όνειρο. Κάποιος θα μας υπενθυμίζει οτι ειναι όλα λογικά. Κάποιος θα ψάχνει για συμβιβασμούς. Με το στανιό

Και τότε, ούτε όνειρα θα κάνουμε, ούτε ιστορίες από τα παλιά θα έχουμε πια να διηγηθούμε. Μόνο θα ψάχνουμε να κρυφτούμε από αυτό το αδυσώπητο φως, φτύνοντας ο ένας στα μαλλιά του άλλου κουκούτσια λογικής.




http://www.songmeanings.net/songs/view/ ... 858584953/

Λοιπόν,αυτή είναι η σύντομη και θλιβερή ιστορία ενός τύπου,που η δουλειά του ήταν να κρατάει με την πλάτη του μια μεγάλη πολυκατοικία.Ο τύπος αυτός ηταν και καιρόφιλος ,του άρεσε δλδ να παρατηρεί τον ουρανό,τα σύννεφα,τις βροχές και τις καταιγίδες.Τελευταία είχε δυο προβλήματα.Το ένα ήταν ότι είχε κουραστεί τόσο η πλάτη του να κρατάει την πολυκατοικία που συνεχώς έσκυβε όλο και πιο πολύ το κεφάλι ,με αποτέλεσμα να του είναι δύσκολο να παρακολουθεί τον ουρανό και το δεύτερο προβλημά του ήταν ότι είχαν σταματήσει οι καταγίδες,δεν είχε καν συννεφα, και έτσι ούτε όταν τέλειωνε τη δουλειά του ,είχε να παρατηρήσει τίποτα στον ουρανό .

Ο καιρός πέρναγε και τα πράγματα γιαυτόν πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο.Μέρα με τη μέρα έσκυβε όλο και πιο πολύ ενώ ταυτόχρονα κομματια από σοβάδες και μπετόν ξεκολούσαν από την πλάτη της πολυκατοικίας και του έρχονταν στο κεφάλι.Καθε μερα που περνούσε,πήγαινε σπίτι του μετα τη δουλειά και συλλογιζόταν πως θα έβγαζε την επόμενη μέρα σώος.Για τις καταιγίδες φυσικά ούτε λόγος.Τις είχε σχεδόν ξεχάσει.Οι στάλες της βροχής είχαν αντικαταστήσει οι σοβάδες και οι πέτρες.

Μια μέρα,ήταν η τελευταία του μέρα σ αυτόν τον κόσμο.Η πολυκατοικία κατέρρευσε στην πλάτη του συνθλιβοντας τον εντελώς.Χαλκομανία έγινε ο τύπος,όπως το κογιότ που έπεφτε στη παγίδα του μπιμμ -μπιπππ.Πέθανε λοιπόν και η ψυχή του ξεκίνησε το μακρύ της ταξίδι στο επέκεινα.Ενας άγγελος προτου τον πάει στον Αδη,τον πηγε μια βόλτα να δει τον παράδεισο και την κόλαση πρωτα ,ετσι να παρει μια ιδεα για το που θα πήγαινε τελικα μετα τη κρίση της από τον Θεο.

Φτασανε στον Παράδεισο και ο τύπος θαύμασε κ αγαλίασε.Ηρεμία ,καλωσύνη,ωραίο αεράκι,γαλαζιος ουρανός ,πρασινάδα.Πολύ όμορφα είναι εδώ λέει του Αγγγέλου του.Μια ερώτηση μόνο."Καταιγίδες.εχει εδώ?" Ότι εισαι νεκρός ,είναι γεγονός του απάντησε ο Αγγελος,αλλα ακομα και νεκρός δεν είσαι καθόλου καλά.Ειναι δυνατόν να έχει καταιγίδες ο παράδεισος???Καταιγίδες θύελλες παγωνιά και αφόρητη ζέστη έχει μόνο η κόλαση."Να πάμε να δω και τη κόλαση τότε?ειπε ο τύπος που η εξυπνάδα του μετα το θανατό του είχε αυξηθεί εντυπωσιακά."Να παμε " του είπεο Αγγελος,έτσι κ αλλιώς θα πηγαίναμε."

Πάνε λοιπόν στη Κόλαση ,τι να δει ο τύπος.Χαμό.Αστραπές,κερυανοί,θύελλες,τυφωνες,χαλάζια,χιόνια,παγάκια,αέρηδες τρομεροί,κατάμαυρα σύννεφα .Όπα.λέει ενθουσιαμένος.Εδω μ αρέσει ,εδώ θα μείνω,λεει του Αγγέλου.Ο Αγγελος τον κοιτάει καλα καλα," ε ,δε το χεις " του πε.Δε πας καθόλου καλά.Πρώτη φορά ακούω άνθρωπο να θέλει να μείνει εδώ.Εχε υπόψιν σου ,του λέει,πως εδώ στη κόλαση,έχει μόνο αυτά.Ηλιος δε βγαίνει ποτέ,κάλμα δεν γνωρίζει ο τόπος.Και φυσικά ,δεν έχω ιδεά τι δουλειά θα σου δώσουν να κάνεις.Ο τυπος δεν άκουγε τιποτα.Επέμενε.Εγώ θα μείνω εδώ,έλεγε και ξαναλεγε.Καλά ,απάντησε ο Αγγελος,πάμε στο θεό και αυτος θ αποφασίσει.

Τελικά έφτασαν μπροστά στον θεό.Αυτός τα ξερε όλα.Δε χρειάστηκε να γίνει κανένας διάλογος.Περίλυπος είπε στον τύπο:" αφου θες τοσο πολύ να πας στη κόλαση ,πήγαινε".

Ο τύπος πήγε στη κόλαση ,κ έκατσε να χαζεύει τα φαινόμενα.Μεχρι που ενας δαίμονας τον πλησιάζει και του λεει…"ε ψιτ μεγάλε.."εδώ δε καθόμαστε ,εχει δουλεια!! Τι δουλειά ,απάντησε ο τύπος.Να λέει,ο δαίμονας,βλέπεις αυτό τον τοίχο?Εχουμε μεγάλο πρόβλημα,οι κεραυνοί κέθε 3 κ λίγο τον ρίχνουν κάτω.Τραβα και βάλε πλάτη να τον κρατας!! Όχι ρε φίλε,του λεει το τύπος.Μεχρι ποτε??Μέχρι πάντα ,του απαντά ο διάολος.

Αυτή ηταν η θλιβερή και καμμένη ιστορία του τύπου αυτού.Ακόμα είναι στη κόλαση και βλαστημάει τους κεραυνούς που ρίχνουν τον τοίχο στη πλάτη του αιώνια….

*nNoe*

http://armenistis87b.blogspot.com/2011/09/blog-post_3035.html

Ήθελα να γράψω για το Φθινόπωρο αλλά μόνο ανάκριση έκανα στις λέξεις...
Κάπου μου ξέφυγε μια ατάκα, ο,τι κάθε μέρα που ζω είναι ανάμνηση από το σκοτεινό μέλλον...
Η σιωπή συμφωνησε.
Και μετά, μια αρχαία μουσική άρχισε να σιγοπαίζει στο μυαλό μου, αλλά μόνο το ρυθμό κατάφερα να κρατήσω.
Δεν ξέρω από πού να αρχίσω να τα λέω, γιατί οι σκέψεις θέλουν να προλάβουν αυτή τη δίνη, που με παρασύρει...Δεν προλαβαίνουν οι λέξεις.
Και η σιωπή, συμφώνησε ξανά.
Η μνήμη θέλει να διασχίσει αυτό το φουρτουνιασμένο πέλαγος και δεν έχει πλήρωμα.
Σανίδα σωτηρίας, μερικά βιντεάκια, από τον Σεπτέμβρη, κάποια από την αρχή του και κάποια από το τέλος.
Σας τα παραδίδω αντί αναφοράς Σεπτέμβρη...Φθινόπωρο, το τελευταίο:

Ταξιδιάρικο βίντεο...

nNoe έγραψε: Σην έρευνα που κάνω στα αρχεία των εφημερίδων,βλέπω αυτή την διαδοχή των καιρικών μεταβλητών μέσα στον χρόνο.Υπάρχουν χρονιές που δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο.Τότε η ματιά φεύγει,ψάχνει να βρεί την επομενη σημαντική διαταραχή.Αν όμως ζούσα εκείνη την εποχή και πέρναγα από κόσκινο την κάθε μέρα,τον κάθε μήνα,το κάθε έτος,δε νομίζω οτι θα είχα πολύ διαφορετικη αντίδραση απ αυτή που τώρα έχω,οταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται έσι ώστε να με ευχαριστούν.

"Έχει πλάκα'' ,ότι, διαβάζονας τα αρχεία αυτά και αποθηκεύοντας ότι μ ενδιαφέρει,καταλήγω να μιλάω για δεκαετίες μετά απο δεκαετίες,μιλάω για αιώνες μετά απο αιώνες .Και κάπου κάπου ,περνάει απο το μυαλό οτι,μέσα σ αυτές τις δεκαετίες ,άνθρωποι γεννήθηκαν,μεγάλωσαν,άλλαξαν ζωές,άλλαξες πόλεις,μετακνήθηκαν,παντρεύτηκαν ,βίωσαν τραγωδίες,χαρές,γέννησαν,στο τέλος πέθαναν...Ταυτόχρονα με τα καιρικά άρθρα των εφμερίδων,στις ίδιες σελίδες περνούσε η ζωή της εποχής ,τα σκάνδαλα της εποχής ,η οικονομία,οι τραγωδίες,οι πολιτικές αναταραχές ,τα κοινωνικα προβλήματα, ζωή των ανθρωπων δλδ σε ενα πιο μεγάλο σύνολο.Και αυτο το ταξίδι συνολικά στο χρόνο είναι κάτι σαν "φιλοσοφική ένεση " στην καιρική οφθαλμολογία.Δίνει μια νέα διάσταση στο πως βλέπω τον καιρό μέσα στο χρόνο.Και αυτή η διάσταση με τη σειρά της ,εισάγει στον τρόπο που βιώνω τωρα τα πράγματα μερικά χαρακτηριστικά που επηρεάζουν και τα συναισθηματά μου ,αλλά και την γνώση μου για τον περιβάλλοντα καιρό και χωροχρόνο που ζω.

Το ίδιο ένιωσα (σε πιο μικρές χρονικές κλίμακες βέβαια) όταν για να φτιάξω το αρχείο καταιγίδων και χιονοπτώσεων, άρχισα ένα ταξίδι στο χρόνο της λίστας ξεκινώντας από το 1ο μήνυμα ως το τελευταίο και είδα σε fast forward τις αντιδράσεις και τις συγκινήσεις των μελών σε κάθε καιρό από το 2002 ως το 2010 που το έκανα αυτό. Με την ευκαιρία παραπέμπω στο τότε μήνυμα μου http://groups.yahoo.com/group/hellaswea ... sage/88557

Ωραίο κείμενο και ιδίως η τελευταία παράγραφος.

"αναφορά παιχνίδια"
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Εχει ξεχαστεί μέσα μου η βροχή.Εχει ξεχαστεί και δεν μου λείπει.Η βροχή ,ο κεραυνός,η βία της φύσης .Εχουν ξεχαστεί.Ηπιες ημέρες και νύχτες ξοδευουν αρωμα φορμόλης σ ότι νόμιζα ότι μου λειπε και ξεχνιούνται κάπου μέσα μου.Μόνο ο κρύος άνεμος με ζωντανεύει κάπου καπου και μου θυμίζει πράγματα που μου λείπουνε.Τέλειωσε κ αυτός και η πορεία μοιάζει ολότελα μοναχική κ ατέλειωτη.Σήμερα ο ουρανός έπαιζε απ το πρωί.Τον έβλεπα στα κρυφά μην μπορωντας ΄όμως να νιώσω τίποτα απο την ομορφιά του.Οταν στριμώχνομαι,με φανταζομαι να βγαίνω στα πλαινά του καραβιού και να αράζω κοιτώντας το νυχτερινό κύμα αφήνοντας τη ψύχρα και την υγρασία να προσπαθούν να με κυριεύσουν.Σα νιώσω την πίκρα μου ίσα με τ αλάτι της θάλασσας ,μπαίνω πάλι μέσα ,τραβώντας κατα το μπαλαούρο.Κει κουλουριάζομαι στις μεγάλες φωλιές των κάβων ,αναπνέω μοράβια και μίνιο και συλλογιέμαι ένα μικρό μαχαίρι που χασα καποτε σε μια παραλία στη Νότια Κρητη στο Λιβυκό....
Περίσσεψαν το λοιπόν ,τα παιχνίδια του ουρανού σήμερα.Ποιος τα θέλει,τζάμπα είναι :



























ΣΧΟΛΙΑ-ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ -ΣΑΝ ΧΤΕΣ-ΣΑΝ ΑΥΡΙΟ

1. 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1907..."Απο χτες ο καιρός έγεινε πολύ άγριος...Αί νιφάδαις αραιαί αραιαί καταρχάς,πυκνόταται δε κατα το εσπέρας.....εκάλυψαν όλες τις στέγες των οικιών....."ΣΚΡΙΠ,"Το πρώτο χιόνι"


http://1.bp.blogspot.com/-QHvr_3hDPCI/Tt5kLp5clfI/AAAAAAAAHqY/K8ybW7nKogs/s1600/06121907.jpg

2. Η κακοκαιρία του 1957,βαίνει προς ύφεσιν.Η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στις 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1957


http://4.bp.blogspot.com/-tLRXFXFMipI/Tt5k07Fh7uI/AAAAAAAAHqg/6R_VkUDD1VY/s1600/06121957.jpg


Δύο φωτογραφίες ,μια απο Αθήνα και μία απο Θεσσαλονίκη,το διήμερο 5 και 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ:





3 . 1958 6 ΔΕΚΜΕΒΡΙΟΥ .Kai Η κακοκαιρία του 1958 ,βαίνει προς ύφεση .Aρθρο της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ


http://3.bp.blogspot.com/-TZOeNM0idQ8/Tt5mxgidaWI/AAAAAAAAHrI/JLmk4fO9Bcc/s1600/06121958.jpg


Και η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ :


http://3.bp.blogspot.com/-v1o_57P59Nw/Tt5n5znm2tI/AAAAAAAAHrY/X5md0fH4mQg/s1600/06121964.jpg

5.1977.6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ.Το άρθρο του ΡΙΖΟΥ ,μιλαει για μια κακοκαιρία που συνεχίζεται.Χιόνια ,βροχές χιονόνερο και παγωνιές


http://3.bp.blogspot.com/-5R2TBEKYcoI/Tt5o-FrHm7I/AAAAAAAAHrg/jB7oJ-0fNbc/s1600/06121977.jpg


6. Την επόμενη χρονιά,στην ίδια ημερομηνία συναντάμε μια παρόμοια κακοκαιρία.6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1978 και τα αρθρα,απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ


http://3.bp.blogspot.com/-8AWOaBxoIrU/Tt5pwDLLGxI/AAAAAAAAHrw/DMWXxhCUGkk/s1600/06121978.jpg

7.θα ακολοθήσω τη συμβουλή της φραπετζούς,και θα χρησιμοποιήσω το παρων Post να γραφω εδω τις αναφορεςμου καθε μερα ,αλλάζοντας τον τίτλο στα Reply .Nα δουμε πως θα πάει.

8,Ευχαριστω τη Μαρία για τη βοήθεια σε κάποια αρθρα -αρχεια εφημεριδων.

9.Χρόνια πολλά στους Νικολάδες της λίστας μας. [b][/b]

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Ο καιρός περνάει δίπλα σου όπως και η ζωή .Δε χρειάζεται να σηκωθείς καν απο τη καρέκλα σου .Βλεπεις τα σύννεφα στα ξαφνικά να μαζεύονται,τον άερα να δυναμώνει,απο μακριά ακούς μια βροντή ,ύστερα μια άλλη,κ ύστερα μια ακόμα πιο μακρινή.Ακούς τη βροχή και μέχρι να σηκωθείς να πας στο παράθυρο ολα έχουν φύγει.Περασαν απο δίπλα σου ,ακόμα μια φορά.Οπως και η ζωή σου.Μια ζωή που σου ανακοινώσαν οτι διατιμήθηκε,ότι φτύνηνε,ότι γενικά είσαι κάτι σαν βάρος που υπάρχει σαν error , σαν ιος ,στο σύστημα κάποιων αλογόριθμων καποιων ηλεκτρονικών καντράν στα χρηματιστήρια του πλανήτη.Αυτη η αίσθηση να μένεις για τοσο λίγο απ εξω.Αυτο το μίσος και η απαξίωση που σέρνεται σα φίδι παντού....Αυτός ο φόβος ότι δεν θα προλάβεις να βρεθείς ξανά στο επίκεντρο.Αυτη η υποψία πως αυτό δεν ειναι δικιά σου επιλογή καν.Αυτα τα όνειρα που ξεχάστηκαν με το χρόνο και ξεχνιούνται όλο και πιο πολύ μέσα σου.Κ αυτή η νέα αισθηση της παγωμάρας ,πρωτόγνωρης,γεμάτη αλλοτρίωση,γεμάτη ιδιοτέλεια,γεμάτη τρόμο.Και ο καιρος,όταν έρχεται να περνάει δίπλα σου να στο κάνει ακόμα πιο έντονο αυτο το συναισθημα.

Φωτογραφίες της σημερινής ημέρας.Μετά τις 12 το μεσημέρι ,βροχή και μακρινή καταιγίδα.Φωτο απο Σεπόλια :



Aπόγευμα και χαμηλά νέφη παίζουν μπροστά στη Πάρνηθα :



Mε τη δύση ,χρώματα έβαψαν πάλι τον ορίζοντα....Μακρινές πρόσκαιρες ομορφιές




(ακομα περισσότερες φωτο στο http://armenistis87b.blogspot.com/2011/12/blog-post_07.html

ΣΧΟΛΙΑ -ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ -ΣΑΝ ΧΤΕΣ-ΣΑΝ ΑΥΡΙΟ

1.7 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1925.Η εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ,και στη στήλη της "ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ" ,παραθέτει απόψεις για τους ΔΡΙΜΕΙΣ ΧΕΙΜΩΝΕΣ.
Ο Αββάς Γκαμπριέλ ,αναλύει τη σύνδεση Αστρονομικών και Μετεωρολογικων κινήσεων ,με σκοπό την εξαγωγή συμπερασμάτων .Στο τέλος του άρθρου αναφέρεται :

"O Αββά Γκαμπριέλ ,παρατηρεί ωσαύτως ότι είς τούς πλείστους εκ τών γνωστών δριμυτάτων χειμώνων,το ψύχος άρχεται απο του Νοεμβρίου.Κατά τον μεγάλον τελευαταίον χειμώνα του 1917,ο παγετών ήρχισε εν Γαλλία ,από της 28ης Νοεμβρίου και διήρκεσεν επί πεντήκοντα συνεχείς ημέρες.Εν τούτοις,άλλοτε τα πρώτα ψύχη του Νοεμβρίου εξεφυλίσθησαν είς χειμώνα ,μαλακόν και βροχερόν....Αί προβλέψεις ,λοιπόν του Αββά Γκαμπριέλ,βεβαιούν ότι ο παρών χειμών θά είναι εξαιρετικώς δριμύς .Αν θα επαλυθεύσουν,θα το είδωμεν...."


Δεν ξέρω τι εγινε το χειμώνα του 1925.Ομως βρήκα μερικές φωτογραφίες απο το αρχείο του http://www.elia.org.gr/pages.fds?pagecode=18&langid=1 ,Οπου εμφανίζεται η Κηφισιά μέσα στα χιόνια κατα το έτος 1925 χωρίς όμως ,να διευκρινίζεται η ακριβής ημερομηνία :













http://armenistis87b.blogspot.com/2011/12/blog-post_07.html

Πολύ ωραίο κείμενο Γιώργο. Μεστό και δυνατό! Οι συνειρμοί με οδήγησαν εδώ...

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=L7AeqPiwE5A&feature=related[/youtube]