https://goo.gl/maps/Op7hw
Η τελευταία φορά που επισκέφθηκα την περιοχή ήταν το 2004.
Αν και η Σέτα (ή Σέττα), απέχει από τους Ζάρακες ακριβώς 1 ώρα (όσο δηλαδή η Χαλκίδα), για κάποιο λόγο ποτέ δεν αφιέρωσα έστω μισή ημέρα για να την επισκεφθώ έκτοτε. Είναι κάτι που τώρα, για το λόγο που θα σας εξηγήσω στη συνέχεια, το μετανιώνω.
Κατ'αρχήν, το μέρος λίγο πολύ το γνωρίζετε όλοι και από τις περιγραφές του Γιάννη Παπαδόπουλου, ο οποίος έχει σπίτι εκεί.
Το χωριό, με υψόμετρο μόλις στα 780μ είναι ικανό να βάλει πολλά μέτρα χιόνι και ο καιρός εκεί δεν αστειεύεται καθόλου γενικότερα..
Εκτός από τις θρυλικές ιστορίες χιονιού και κακοκαιριών για την περιοχή, αυτό που εμένα με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη επίσκεψή μου ήταν η βλάστηση:
Το δάσος στη γύρω περιοχή παρουσίαζε μεγάλη ποικιλία χλωρίδας: Για πρώτη (και τελευταία) φορά στη ζωή μου είδα να συνυπάρχουν Μεσογειακά είδη βλάστησης (μακία) με ορεινή βλάστηση. Δυστυχώς στην ονοματολογία των ειδών δεν είμαι καλός, αλλά θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια. Είδα Βελανιδιές, Κουμαριές, Σχίνα, πάμπολα είδη βοτάνων και θάμνων και το πλέον παράδοξο: ελιές (!) να συνυπάρχουν άνετα με έλατα, πεύκα, εννοείται πλατάνια και άλλα παραποτάμια είδη. Όπου κι αν κοιτούσες έβλεπες και κάτι διαφορετικό. Αυτό που πραγματικά μου έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η συνύπαρξη ελιάς και ελάτου. Είναι κάτι που μου φάνηκε αδιανόητο, καθώς μιλάμε για δύο είδη που ανήκουν σε εντελώς διαφορετικές μικροκλιματικές ζώνες! Κι όμως....
Τέλος, θα πρέπει να αναφέρω και το άλλο: Η ζώνη του ελάτου στην περιοχή, αρχίζει περίπου από τα 750-780μ δηλαδή από το υψόμετρο της Σέτας. Πρόκειται για τουλάχιστον 250μ χαμηλότερα σε σχέση με αυτό που συναντάει κανείς σε παρόμοιο γεωγραφικό πλάτος....Επίσης ενδεικτικό, του αρκετά ψυχρού κλίματος της περιοχής.
Αυτό το θαυμάσιο δάσος, μετά τις πυρκαγιές του 2007, είναι πλέον παρελθόν και υπάρχει πια μόνο στη μνήμη μου και στη μνήμη όσων πρόλαβαν να το δουν.
Θα μπορούσα λοιπόν να έχω φωτογραφικό υλικό από την περιοχή αλλά το αρνήθηκα και αρκέστηκα στην ανωτέρω περιγραφή. Είναι ευχάριστο οτι βλέπω αρκετά σημάδια ανάκαμψης, 7 χρόνια μετά, αλλά αμφιβάλλω εάν θα αποκατασταθεί η βιοποικιλότητα κάποτε, τουλάχιστον για όσο ζω εγώ. Μακάρι να είναι πιο αισιόδοξα τα πράγματα.
Θα παραθέσω μόνο 2 φωτογραφίες από το χωριό Μανίκια, στα 450μ υψομετρο περίπου. Το χωριό βρίσκεται στη σκιά μιας εντυπωσιακής γεωμορφής, από την οποία χωρίζεται μέσω ενός ποταμού. Η γεωγραφία της περιοχής προδίδει οτι είναι χτισμένο σε αποθέσεις ενδεχομένως λόγω του ποταμού, ενώ η γεωμορφή ακριβώς βόρειά του, ίσως να πρόκειται για ρήγμα (για διάβρωση δεν πιστεύω). Ορθώνεται άλλα 500μ ψηλότερα από το χωριό και λογικά θα πρέπει να είναι μία από τις υψηλότερες ορθοπλαγιές που υπάρχουν στη χώρα μας.
Κάποιος με περισσότερες γνώσεις γεωλογίας, ίσως θα μπορούσε να μας διαφωτίσει γενικότερα για το πώς δημιουργήθηκε όλο αυτό. Είναι ένα σχετικά μεγάλο χωριό, πολύ γραφικό και λόγω του σημείου που βρίσκεται, επίπεδου!
Σε σχέση με όλη την διαδρομή, φάνηκε να έχει μια, κάποια ζωή, κάτι το οποίο απουσίαζε από μεγάλα χωριά όπως το Αυλωνάρι!
Εκτός αυτού, αποτελεί ένα ακόμη επικό χιονο-χώρι, νομίζω το όνειρο κάθε ενός από εμάς....

Το τελείωμα αυτής της γεωμορφής και στο βάθος ο κάμπος του Αυλωναρίου - Μονοδρύου κλπ.
